Sinds de Great Breweries, eigenlijk ook al een beetje daarvoor, ben ik een blessure rijker. Inderdaad al een beetje ervoor, maar toen was die pijn nog niet zo uitgesproken. Nu kan ik er helemaal niet meer omheen. De rechterhiel heeft besloten om van zich te laten horen en doet zeer vervelend als het gaat om trainingsschema’s te vervolledigen. De medische benaming hiervoor is ‘plantar fasciïtis’.
In principe moet ik zooltjes dragen…een paar jaar geleden speciaal laten uitmeten om mijn zogenaamde overpronatie bij te corrigeren. Ik liep mijn eerste halve marathon in Eindhoven op asics GT-2000, die sowieso voor overproneerders zijn, dus daar konden we de zolen niet mee combineren. Verder had ik ook geen uitgesproken problemen…ok, een pijntje hier en al eens een pijntje daar. Maar als beginnende loper toen, zondigde ik wel eens meer tegen dingen waar ik op dat moment geen weet van had…aldoende leert men, he…en na opzoekingswerk ook uiteraard.
In het begin liep ik mijn zooltje in met mijn trailschoenen. Geen lange afstanden, dus perfect om in te lopen. Het inlopen verliep redelijk goed, de eerste tijd wel wat blaartjes mogen verwelkomen, maar daarna geen last meer van ondervonden. Na wisseling van de GT-2000 naar de neutrale Nimbusschoenen werden ook de afstanden om met de zooltjes te lopen verlengd. Ook de trailschoenen kregen wat meer afstanden te verduren en al gauw merkte ik een vervelende pijn thv mijn rechterbil. Deze pijn kende ik helaas maar al te goed en we spreken dus weer van een opspelend piriformis-syndroom. Niet weer…pfff, daar dit echt niet makkelijk te overbruggen valt. Dus…in plaats van meerdere km’s op de teller te laten verschijnen, werden de duurloopjes helaas gereduceerd naar max. 8 – 10 km. Het duurde een hele tijd vooraleer ik doorhad dat de zooltjes mede verantwoordelijk waren voor deze piriformispijn. Ondertussen had ik weer allerhande oefeningen, met of zonder rollen, naar boven gehaald om deze P-spier onder controle te krijgen. Zelfs het aanleggen van Tapes reduceerde de pijn niet naar behoren.
Aangezien ik nu echt niet van plan was om mijn km’s blijvend in te korten, smeet ik de zolen uit de schoenen. Een nieuwe afspraak maken met de podoloog zou verstandig geweest zijn, maar dat deed ik echter niet. Het is een hele tijd goed gegaan en al snel kon ik terug opbouwen naar halve marathonafstanden. We schreven ons dan ook in voor de 25K Great Breweries. De afspraak was als ik deze Great Breweries goed kon uitlopen, dan schreef ik me in voor een marathon in het najaar. Helaas pindakaas…een volgend probleem komt naar de oppervlakte, nl….de hiel…deze strooit roet in het eten. De laatste weken van juni zijn vrij druk op het werk, dus de voorgeschreven rust komt op het juiste moment. Stappen op gewone, dagdagelijkse schoenen is echter pijnlijk en we gaan dan ook op zoek naar ‘zeer’ gemakkelijk zittende schoenen, waar we een speciaal hielspoorzooltje inleggen. Het werkt maar mondjesmaat!! ’s Ochtends doen we eerst speciefieke oefeningen om die peesplaat wat losser te krijgen, alvorens we uit bed komen. Ook vragen collega’s waarom er zo’n mooi roze gekleurde tape rond mijn voeten gedrapeerd zit…het antwoord is eenduidig…tja, blessure-leed door het lopen…niet 100% de juiste schoenen, geen zooltjes,…
Eigenlijk moet ik eerlijk zeggen dat de rust nog meer uitbreiding had mogen krijgen, maar begin juli begint de vakantie en het weer is zalig om te gaan lopen. We proberen ons uiteraard te houden aan rust, ijs, specifieke oefeningen, balletjes rollen, massages met Voltarengel 2% en…dat speciale hielspoorzooltje. Zelfs de enkelsokjes van Herzog worden aangekocht en eerlijk gezegd…deze helpen wel, hoor!!
Het valt niet mee om te rusten en te merken dat de ene dag de pijn onder controle lijkt te zijn en de volgende dag de pijn weer volle bak de kop opsteekt. Het valt niet mee om te rusten, omdat je eigenlijk veel meer fun kunt beleven aan leuke duurloopjes, intervallen en offroad gaan genieten met echtgenoot, kids en doggies. Het valt niet mee om te rusten, omdat we zoveel leuke dingen op de planning gezet hebben, waar training toch wel noodzakelijk voor is. Het valt niet mee om te rusten, omdat je in je achterhoofd toch wel denkt aan die marathon in het najaar. Ach…het valt gewoon niet mee, omdat rusten in je vakantieperiode met eindelijk zoveel meer tijd om te lopen, gewoon uitermate balen is!!
Eind juli gaan we dan nog een stapje verder en kopen de strasbourg kous aan. Deze kous werd voor de rest van de vakantie mijn vaste bedpartner en stilaan werd de plantar fasciïtis-blessure beter. Gelukkig kunnen we in de zomer ook rondlopen met de open fitflops…zou ook een aangepaste schoen zijn om de druk op de peesplaat te verlichten. Verder deed ik mijn hoke one one’s aan voor de kortere loopjes en tijdens de hike’s. Zo belanden we tijdens het tweede deel van de zomer toch nog in een periode waar we nog enkel een minimale last van de peesplaat ondervinden.
Toen in september het schooljaar terug begon, heb ik me even over de streep moeten tillen om te gaan lesgeven in mijn sportieve Nike Free’s. Niet makkelijk als je collega-docenten allemaal met mooie, modieuze en gehakte schoentjes rondlopen, maar nu…ging dit even voor. And guess what…er lopen steeds meer collega’s op school rond met makkelijke schoenen aan de voeten…oef!!
Running Echoes in a Diary 