Terug van weggeweest…Zone 1

Hier zijn ze weer…de trage zone 1-loopjes. Met een hartslag die 10 slagen sneller klopt dan vorige jaren, is het duidelijk dat er aan de basisconditie gewerkt dient te worden.

Trainingsweek 1 is alweer voorbij. Gezien de knieval van de week ervoor, hebben we het rustige opbouwschema nog iets meer aangepast. Het testloopje verloopt volledig naar wens. De regenboog-kleurige knie, verstopt achter een ondersteunende brace, laat niet van zich horen tijdens het korte 5 km offroad-duurloopje. We testen zowaar een paar singletracks klimmetjes uit en ook hier gedraagt ze zich voorbeeldig. Bergafwaarts is het schuiven door de vele natte herfstbladeren en mijn onzekerheid steekt de kop op…een nieuwe uitschuiver wil ik me niet veroorloven.

Een paar dagen later vertrek ik enthousiast aan school voor een rustig loopje naar huis. De eerste km’s lopen zalig…een vlot tempo als gevolg van het feit dat ik eerst een 3-tal km bergafwaarts mag lopenop dit stuk lager, doch ergens halverwege daalt het tempo en wordt het duidelijk dat ik nog heel wat sleutelwerk aan mijn basisconditie nodig heb. Het ‘gezwinde’ vertrek is ondertussen al wat naar de achtergrond verdwenen. Ondanks het rustige tempo ligt mijn hartslag zowaar 10 slagen hoger dan voorheen….tja, een pijnlijke Eye-opener. Je kunt al raden waar dit naartoe gaat!! En ja, hoor…een aanpassing naar zone 1-loopjes voor de eerstvolgende weken wordt geboren, zodra dit gegeven bevestigd wordt uit de statistieken van garminconnect. Werken aan die basisuithouding, zodat er tijdens die langere duurloopjes minder gepuf aan te pas komt.

Maandag wordt het startschot gegeven. Aangezien ik maandagavond ook nog Functional Training heb, die afentoe best pittig uit de bocht kan komen, splits ik mijn 15 km Zone 1 op in 2 kortere loopjes.

Het uitvoeren van squats, planken en lunges met stramme benen is niet zo handig tijdens deze oefensessies weet ik uit ervaring

En zo sta ik een uurtje later dan gepland aan de poort met het knopje ingedrukt om mijn 7,5 km zone 1 aan te vinken op mijn Garmin-horloge. Wat blijkt… ben ik toch niet vergeten om een ‘komma’ tussen die 2 cijfers te plaatsen enne…..75 km…!!?? Voor zulk een ultraloop zullen we maar niet tekenen. Nadat ik eindelijk gevonden heb hoe ik de alarmen manueel kan ingeven, vertrek ik in de richting met de minst vals-platte wegen. Oh ja, dat is ook op voorhand uitgedokterd, anders kan ik er gelijk een wandeling van maken om die hartslag laag te houden.

500 m verder sta ik alweer stil…in een ‘heerlijke’ discussie met Garmin die persé wil vertellen dat mijn hartslag tegen een ritme slaat van 165 slagen/minuut. Na wat voor mij een eeuwigheid lijkt, geeft Garmin zich eindelijk gewonnen.

Ik kan weer lekker verder joggen in een gestaag loopritme, zodat een oudere heer op de fiets een opmerking kan geven van ‘allee, vrouw’ke, wat sneller lopen, he’.

Commentaarloos loop ik verder, inwendig een hele uiteenzetting verzinnen om de man te expliqueren wat ‘zone 1’ wil zeggen. Tegen de tijd dat ik eindelijk een passend antwoord kon bedenken, was de man allang uit het zicht verdwenen.

Spijtig dat ik de Run moest opsplitsen, want het liep eigenlijk heel gemakkelijk…die 15 km had er vandaag echt wel ingezeten.

En afentoe is een nachtloopje aan de orde…

Na het herstelloopje maandag, de 10,5k op donderdag, zou ik vrijdag nog een kort loopje willen gaan doen. Helaas moet ik vlak na het werk Noah gaan halen, daarna nog naar de winkel, eten maken, paarden verzorgen, dus…lopen, misschien  beter uitstellen naar morgen. Niet altijd makkelijk om je loopje te combineren met je andere verplichtingen. Soms schiet het er helemaal aan in. Zolang als je niet teveel km’s moet of geen schema te volgen hebt, is dit allemaal ok, maar ik vraag me af als ik ooit aan een M-schema bezig ben, hoe ik dit dan moet fixen!!
Als Bart rond 21 u thuiskomt, geeft hij aan dat hij nog een rondje gaat lopen…ik twijfel even, maar besluit dan toch, ondanks de roep van een cosy zetel met Fleece’ke, mee te gaan. Zelf zou ik nooit alleen op dit uur nog de deur uitgaan, maar met z’n tweeën is de motivatie uiteraard wat groter. Zo laat op de avond zou ik ook gewoon langs de grotere, verlichte wegen lopen, maar Bart neemt allerhande binnenwegjes. Vaak ook wegjes die ik zelf nog niet ken. s’ Nachts zou ik deze ook niet durven lopen, maar het is wel weer leuk om enkele nieuwe routes te leren kennen om overdag in te schakelen. Aangezien mijn winterlampje, type Decathlon….een erg handig spul trouwens, nog niet uit de kast geweest deze winter/najaar, is dit lampje uiteraard niet opgeladen en hang ik gewoon enkele kleine lichtjes aan mijn kleding. Veel licht geven die niet, maar wij zullen alleszins zichtbaar zijn voor anderen….ook weer zo’n handige spulletjes van de Decathlon. Verder zitten er lichtgevende elementjes in mijn loopbroek, een fluovestje en ook mijn loopschoenen zouden oplichten als een auto passeert….dus…geen excuses…we zijn er klaar voor. Het is uiteindelijk 21.55u als we de deur uitgaan. Het is erg koud op deze novemberdag…de winter is duidelijk in aantocht. We lopen eerst 2K rustig in en  Bart verhoogt het tempo dan geleidelijk aan. Ik kan gelukkig goed mee, maar moet toch afentoe aan de arm van Bart schudden om niet nog sneller te gaan lopen. Vooral in de onverlichte straten is het moeilijk voor mij om door te lopen, aangezien ik last heb van nachtblindheid. Dankzij het lampje van Bart kan ik nog net voor mij zien, weliswaar een beetje mistig, maar het lukt om het tempo aan te houden. Op een gegeven moment komen we in een totaal onverlicht, smal straatje.  Hier moet ik toch een paar keer aan de kant gaan als er een auto met de grootlichten op passeert…totaal verblind durf ik niet meer doorlopen…zonder zicht is het toch maar eng om je looptempo aan te houden. Veel respect voor diegene die ‘blind’ meelopen, onder begeleiding, in een race!! Het laatste stukje is bergafwaarts langs de grote weg en hier is het geen probleem om te zien waar ik mijn voeten mag zetten, want verlichting is er genoeg. Bart loopt niet graag langs deze weg, omwille van het drukkere verkeer….gelijk heeft hij, al die vieze uitstoot inademen maakt het er zeker niet gezonder op. Maar zo laat op de avond passeert hier maar een enkele auto meer.
Het was een zalig rondje van 10K, maar ik ben blij als we terug thuis arriveren, een warme Cécémel drinken, een douche kunnen nemen en dan het bedje in mogen duiken.

Week 3: Cc-training Terrils met Maylin

Vrijdag,…’1 september‘…het schooljaar is weer begonnen. Moesten we dit vergeten, dan is facebook er wel om ons eraan te herinneren, zo getuigen de vele berichten, foto’s en succeswensen ivm het nieuwe schooljaar. Zelf begin ik maandag met de introductie van mijn laatstejaarsstudent-Verpleegkundigen. Toch zijn we er even mee bezig en vandaag moet ik nog een laatste hand leggen om de dossiertjes klaar te maken. Het is warmer dan verwacht en ik hoop dat het vanavond een beetje afkoelt, daar ik de canicrosstraining met Maylin loop. Mijn vrees is ongegrond…tegen 19.30 u sta ik mee te rillen aan de Terrils in topje en short. Na het inlopen, gaan we de hondjes klaarmaken. Bart loopt met Flynn mee in de B+ groep…die gaan een versnelling hoger!! Maar voor mij betekent dit ook dat Maylin niet naar de woorden ‘Rustig, Rustig, Flynn’ dient te luisteren. Want Flynn gaat daar namelijk niet op in, maar Maylin des te meer. Er staat een duurloopje gepland en ik ben benieuwd of Maylin het blijft uitlopen. Tijdens de laatste trainingen –voor de zomerstop- was dit niet het geval. We vertrekken en na een paar singletracks, lopen we alweer voorop. Haar tegenhouden heeft geen zin, daar ze anders te onzeker wordt en niet meer gaat trekken. Doch weten we ook dat ze dit niet helemaal gaat blijven volhouden, maar zolang ze blijft lopen, genieten we er van. We lopen rond en onder de hindernissen door van Obstacle Run ‘de Battle of Thor’ en komen zo aan de achterkant van de Terrils. Hier volgen nog een aantal singletracks met wat stijgen en dalen. Af en toe hou ik Maylin wat in of stop ik even, zodat anderen ons voorbij kunnen. Dit heeft tot gevolg dat ze enthousiast blijft meelopen. Zeker interessant als we een helling mogen oplopen ;-). Gelukkig zijn er veel waterplassen onderweg, waardoor ze ook kan afkoelen. Een tweede reden waarom ze goed blijft lopen. De belangrijkste reden is uiteraard het lopen tussen andere honden. Als we bijna aan de vijver komen, haak ik haar los. Het is net alsof ze uit de startblokken vliegt…zo snel als ze kan, stormt ze op het water af. Altijd happy in de nabijheid van water, onze water-flat!!

Foto genomen bij een vorige run op de Terrils…

Ze komt na de verfrissing netjes terug en we lopen het laatste stukje uit. Ik sta versteld dat ze het zo goed en toch aan een redelijk tempo heeft volgehouden, ben zeer content. Vanavond zullen we weer 2 rustige honden in huis hebben, want ook Flynn heeft weer het beste van zijn hyper-enthousiaste zelf gegeven.